Real Censura

Real censura

de Carlos Taibo [*] en Rojo y Negro

Os nosos medios de comunicación -e, con eles, claro, os nosos analistas políticos- celebraron con unánimes eloxios a resposta que o rei e o presidente do goberno españois dispensaron ás declaracións que vertíu contra José María Aznar o presidente venezolano, Hugo Chávez. A única diverxencia que respecto diso se barruntou os últimos días incumbe, polo que parece, á rapidez e a contundencia da reacción de Rodríguez Zapatero, consideradas insuficientes polos portavoces do Partido Popular.

Sorprende tal grao de acordo canto que o ocorrido en Santiago de Chile presenta arestas delicadas que -pensa quen asina estas liñas- deberían invitar á prudencia. Creo, polo momento, que non somos poucos os que nos sentimos molestos ante a actitude asumida polo monarca español. A súa decisión de reclamar, sen cortesía algunha, que Chávez se garda silencio encaixa pouco cos modais que -parece- cabe atribuír a un xefe de Estado de nobre berce. Non acabo de entender esa universal celebración que, enquisas televisivas en man, merecería entre o pobo chairo a descortés reacción do monarca. E tampouco sei moi ben quen é Juan Carlos I -un responsable político, por certo, non elixido pola cidadanía- para determinar as regras do xogo nun cume latinoamericano. Ollo que tampouco sae ben parado o rei no que fai á súa decisión de abandonar a sala de reunións cando o presidente de Nicaragua, Daniel Ortega, tiña a ben criticar o papel desempeñado no seu país por algunhas empresas españolas. Aínda que semellante decisión foi interpretada nos nosos medios como produto do designio de non inmiscirse en disputas entre os dirixentes duns ou outros Estados -un signo de encomiable prudencia-, o xesto con que Juan Carlos I inicia a súa retirada máis ben revela un franco desprezo -unha lamentable falta de educación- ante as palabras de Ortega.

Como queira que non afago outorgar maior relevo a desencontros como os que acabo de mencionar, deixarei no esquecemento todo o anterior -incluída a patética observación de Rodríguez Zapatero no sentido de que a súa obrigación era acudir en socorro dun compatriota- para procurar o camiño do principal. É certo que Chávez padece dunha incontido verborrea e que lle iría moito mellor se deixase de lado tantos adxectivos grandilocuentes en proveito da enunciación serena, sen alharacas, do que quere dicir. Non o é menos, con todo, que resulta pouco presentable que entre nós non se fixo oco algún para debater, non os modais do presidente venezolano -hai que preguntarse, por certo, que ocorrería se este abstívose de cualificar de "fascista" a Aznar-, senón o contido preciso dunhas acusacións, as relativas ao golpe de anos atrás, que non resultan ser nin torpes nin, por desgraza, pouco fundamentadas. Tampouco parece que entendamos que un dos nosos primeiros deberes de civismo en relación cos males da América Latina contemporánea é o que pasa por analizar puntillosamente, primeiro, o que fan tantas empresas españolas entregadas á obtención do beneficio máis descarnado e por esquivar, despois, a tentación dese barato nacionalismo que invita a defender "os nosos intereses" coma se estes achásense por encima de todo.

E é que as formas de Chávez, reprobables por moito que teñan o saudable efecto de romper o circuíto vicioso duns cumes impregnados pola retórica máis oca, configuran un anécdota menor en comparación co debate que se nos furta. Aínda que, a título provisional, e no que afecta ao que nos resulta máis próximo, ten un que preguntarse que pluralismo informativo é este que se asenta, nun dos seus alicerces fundamentais, nunha censura tan real -no dobre sentido atribuíble ao adxectivo- como eficiente.

[*]Carlos Taibo é profesor de Ciencia Política na Universidade Autónoma de Madrid e colaborador de Bakeaz.

Rojo y Negro
http://www.rojoynegro.info/
__________________