Dr. Albert Bartlett: Arithmetic, Population and Energy, 29 Aug 2004

Transcrición dunha conferencia do profesor hemerito
Dr. Albert Bartlett: Arithmetic, Population and Energy
29 Aug 2004

O professor titular de física da Universidade de Colorado en Boulder examina a aritmética do crescimento constante, continuada sobre períodos de tempo modestos, nun ambiente finito.

Estes conceitos son aplicados ás poboacións e aos combustíbeis fosil tais como o petróleo, o gas e o carbón.


Moitas grazas Hugh.

É un gran pracer estar aquí, e ter a oportunidade de compartir algunhas ideas simples sobre os problemas que actualmente estamos enfrontando. Algúns deles son locais, outros nacionais e outros globais.

Todos estes problemas están relacionados entre si, están relacionados pola aritmética, e esta non é tan difícil. O que espero facer é convencelos que o máis grande defecto da raza humana é a nosa incapacidade de entender a función exponencial.

Vostedes preguntaranse, cal é a función exponencial?

É unha función matemática que usarían se fosen describir o tamaño de algo que crece sostenidamente. Se tivesen algo que crecese a un 5% anual, escribirían a función exponencial para mostrar que tan grande é a taxa de crecemento ano tras ano. Entón estamos falando dunha situación onde os requirimentos necesarios para que a taxa de crecemento aumente a unha fracción fixa é un constante 5% anual. O 5% é unha fracción fixa, os tres anos son unha determinada cantidade de tempo. Polo tanto é isto do que queremos falar. É só crecemento ordinario sostido.

Se nos toma unha determinada cantidade de tempo crecer 5%, entón toma un período máis longo de tempo crecer a un 100%. Ese tempo máis longo coñécese como tempo de duplicación e necesitan saber como calculalo. É fácil.

Só tomen o número 70, divídano entre a porcentaxe de crecemento por unidade de tempo e iso dálles o tempo de duplicación. Entón se o noso exemplo de 5% anual divídeno entre 70, atoparán que a cantidade de crecemento duplicarase en tamaño cada 14 anos.

Ben, preguntaranse de onde veu ese 70, a resposta é aproximadamente 100 multiplicado polo logaritmo natural de 2. Se quixesen saber o tempo que toma triplicalo usarían o ritmo do logaritmo natural de 3. Polo tanto é moi lóxico, non teñen que recordar de onde veu, só recorden o 70.

Gustaríame que puidésemos lograr que cada persoa fixese este cálculo mental cada que vexamos unha porcentaxe de crecemento de calquera cousa nas noticias. Por exemplo, se visen unha historia que di que cosas tristes creceron nun 7% anual durante varios anos, non moverían nin unha pestana. Pero cando ven un encabezado que di que o crime duplicouse nunha década dirían ¡deus meu que esta pasando!

Que está pasando? Un crecemento de 7% anual, dividan 7 entre 70, o tempo en que se duplica é dez anos. Pero dense conta que se queren escribir un encabezado que chame a atención da xente, nunca escribirían que o crime está crecendo 7% anual, ninguén sabería o que significa. Agora, saben o que ese sete por cento significa?

Tomemos outro exemplo de Colorado, o custo do boleto por todo un día de elevador para esquiar en Vail. Este estivo crecendo ao redor dun sete por cento anual desde que Vail abriu por primeira vez en 1963. Naquel entón pagaban 5 dólares por un boleto por todo un día. En canto tempo duplícase un crecemento de sete por cento? Dez anos. Entón, cal foi o custo dez anos despois en 1973, dez anos despois en 1983 e dez anos despois en 1993, cal foi en 2003 e cal podemos esperar? (risas da audiencia).

Isto é o que 7% significa. Moita xente non ten idea. E como lle vai a Vail? Estanse movendo bastante.

Vexamos unha gráfica xenérica que mostra algo que crece sostenidamente. Duplicar unha vez a cantidade de crecemento vólvese ata dúas veces o seu tamaño inicial, duplicala dúas veces, é ata catro veces o seu tamaño inicial, entón isto crece a razón de 8-16-32-64-128-256-512, que duplicado dez veces é mil veces máis grande que cando empezou. Poden velo se intentan facer unha gráfica, onde esta se alzaría ata atravesar o teito.

Agora dareilles un exemplo para mostrar os enormes números que poden obter cunha modesta cantidade de duplicacións.

Conta a lenda que o xogo de xadrez foi inventado por un matemático que traballaba para un rei. Devandito rei estaba moi contento con el, díxolle, ?quero recompensarche.? O matemático respondeu ?as miñas necesidades son modestas, por favor toma o meu novo taboleiro de xadrez e na primeira casa pon un gran de trigo, na seguinte duplica ese un e pon dúas, na seguinte duplica as dúas e pon catro e continúa duplicando en cada casa, este sería un pago adecuado.? Poderiamos imaxinar que o rei pensou que o matemático era un bobo. ?Estaba listo para darlle unha recompensa de verdade e todo o que el pediu foron uns cantos grans de trigo.?

Pero vexamos que hai implicado en todo isto; sabemos que hai oito grans na cuarta casa. Podemos multiplicar este número 8 multiplicando 2 tres veces en por si. Isto é 2x2x2, é un 2 menos que o número da casa e iso continúa en cada caso ata a última casa, entón ata o final obteñen o número de grans multiplicando o 2 sesenta e tres veces en por si.

Agora vexamos como se forma o total. Cando agregamos un gran na primeira casa, o total no taboleiro é 1. Agregamos dous grans que conforman un total de 3. Pomos agora catro grans, agora o total é 7. Sete é un gran menos que 8, un gran menos que tres 2 multiplicados por si mesmos. Quince é un gran menos que catro 2 multiplicados por si mesmos. Iso continúa en cada caso, entón cando terminamos, o número de grans será un gran menos que o resultado de multiplicar 2 sesenta e catro veces en por si. A miña pregunta é, canto trigo é isto?

Vostedes saben, habería unha gran pila de trigo neste cuarto? encherían o edificio? cubrirían o condado a unha profundidade de 2 metros? de canto trigo estamos falando?

A resposta é case catrocentas veces a colleita mundial de trigo de 1990. Esta podería ser máis trigo do que os humanos cultivaron en toda a súa historia. Preguntaranse de onde saco esa cantidade tan grande e a resposta é simple. Empezamos cun gran pero incrementamos ese número sostenidamente ata que se duplicou 63 veces.

Hai algo máis que é moi importante, o crecemento cada vez que se duplica é máis grande que o total de todo o crecemento precedente. Por exemplo, cando poño 8 grans na cuarta casa o 8 é máis grande que o total de sete que xa estaban aí. Poño 32 grans na sexta casa; o 32 é máis grande que o total de de trinta e un que xa había aí. Cada vez que a cantidade de crecemento duplícase, necesítase máis que todo o utilizado no proceso anterior.

Ben, traduzamos isto na crise de enerxía. Aquí hai un incremento desde o ano de 1975, isto lanza a pregunta podería esgotarse a electricidade dos Estados Unidos? O país depende da electricidade; o noso requirimento de electricidade duplícase cada 10 ou 12 anos. Esa é unha reflexión acertada dunha longa historia de crecemento sostido da industria eléctrica neste país. O crecemento de 7% anual o cal duplícase cada 10 anos.

Agora, con todo este historial de crecemento, eles esperan que ese crecemento continúe para sempre. Afortunadamente parou, non porque alguén entenda aritmética, detívose por outras razóns. Ben, preguntemos que pasaría si? Supondo que o crecemento continuase entón veriamos a mesma situación que co taboleiro de xadrez, dentro de dez anos a cantidade de enerxía eléctrica que consumiriamos neste país sería máis grande que o total de toda a enerxía eléctrica que consumimos en toda a historia de crecemento sostido desta industria no país.

Agora, déronse conta que algo tan completamente aceptable como un crecemento anual de 7% carrexaría consecuencias tan incribles, que en só dez anos usarían máis que o total de todo o que se usou en todo o crecemento precedente?

Ben, iso é exactamente ao que o presidente Carter referíase no seu discurso sobre enerxía. Un dos seus puntos era o seguinte: en cada unha desas décadas consumíase máis petróleo que todo o consumido na historia da humanidade. Esta é unha declaración impresionante por si mesma.

Agora poden entender que o presidente estábanos dicindo as consecuencias simples da aritmética do crecemento de 7% anual no consumo mundial de petróleo, e esa era a figura histórica ata os setenta.

Hai outra fermosa consecuencia desta aritmética. Se toman setenta anos como un período de tempo e notan que iso é case o tempo dunha vida humana, entón calquera porcentaxe de crecemento que se mantén durante setenta anos arroxa un crecemento xeral por un factor que é moi fácil de calcular. Por exemplo, 4% anual por 70 anos, atoparán o factor multiplicando catro 2 por si mesmos o cal é 16.

Fai algúns anos, un dos xornais da miña cidade natal Boulder, Coloreado aplicou un exame aos nove membros do Consello da Cidade e preguntoulles a taxa de crecemento da poboación de Boulder. Os nove membros do consello de Boulder deron respostas tan baixas como un 1% anual; sucede que esta cifra coincide coa taxa actual de crecemento de poboación dos Estados Unidos. Non temos unha taxa cero de crecemento poboacional, agora, o número de estadounidenses crece cada ano en pouco máis de tres millóns de persoas. Ningún membro do consello dixo que Boulder crecería menos rápido que os Estados Unidos.

A resposta máis alta dos membros do consello foi 5% anual. Saben, sentinme obrigado, tiven que escribir unha carta e preguntar se sabían que 5% para 70 anos ? podo recordar cando setenta anos parecía un tempo terriblemente longo, pero agora non o parece tanto (risas da audiencia). Iso significa que a poboación de Boulder crecería nun factor de 32, e iso é só polo momento. Temos unha planta de tratamento de refugallos sobresaturada, en setenta anos necesitaremos 32 plantas sobresaturadas.

Déronse conta que algo tan completamente estadounidense como un crecemento de 5% anual tería unha consecuencia tan incrible nun período tan modesto de tempo? A xente do consello da nosa cidade non ten ningunha idea desta aritmética tan simple.

Fai algúns anos tiven unha clase con estudantes que non pertencían ao área de ciencias e que estaban interesados en problemas de ciencia e sociedade; pasamos moito tempo aprendendo a usar papel para gráficas semi logarítmicas. Está impreso de tal xeito que cada un destes intervalos iguais na escala vertical representan un incremento por un factor 10. Entón van de mil a dez mil a cen mil e a razón pola que usan este papel especial é porque neste unha liña recta representa un crecemento sostido.

Ata agora traballaramos con bastantes exemplos, díxenlle aos meus estudantes que falásemos dun 7% anual. Non estaba tan alto naquel entón, estivo máis alto desde aquela ocasión pero afortunadamente baixou actualmente. Díxenlle aos meus alumnos, como agora lles digo a vostedes, teñen case sesenta anos de vida fronte a vostedes, vexamos que custarán as cousas se tivésemos sesenta anos con 7% de inflación anual.

Os meus alumnos atoparon que un galón de gasolina de 55 centavos custaría $35.20, $2.50 para o cine volveríanse $160. A despensa de 15 $que a miña mamá compraba con 1.25 $sería de 960. $Un guardarropa de mil dólares custaría $6,400, un automóbil de 400 $custaría un cuarto de millón de dólares e unha casa de 45,000 $valería case tres millóns de dólares.

Deilles aos meus alumnos estes datos, (os mostra) veñen da cruz azul, pantalla azul, o anuncio apareceu na revista Newsweek e deu estas cifras para mostrar o incremento no custo da cirurxía de vesícula biliar desde 1950, cando esta custaba $361. Pedín aos meus alumnos que interpretasen isto con semi logaritmos para ver que está pasando. Os estudantes atoparon os primeiros catro puntos aliñados nunha liña recta cuxa pendente indicaba unha inflación de aproximadamente 6% anual, pero a cuarta, quinta e sexta situábanse en case 10% de inflación anual. Díxenlles aos meus alumnos que trasladásemos esas cifras ao ano 2000, hagámonos unha idea do que custará unha operación de vesícula, iso foi fai 4 anos e a resposta é $25,000. A lección aquí é tremendamente clara. Se planean facerse unha cirurxía de vesícula é mellor que o fagan agora mesmo. (risas da audiencia)

No verán de 1986 as noticias indicaron que a poboación mundial chegou á cifra de 5000 millóns de persoas cun crecemento de 1.7% anual. A súa reacción ante esa porcentaxe sería dicir que é moi pequena, nada malo pode pasar se crecemos 1.7% ao ano. Se calculan que o tempo en que se duplica esa cantidade é só 41 anos, agora, iso foi en 1986, máis recentemente en 1999 lemos que a poboación mundial aumentou de cinco mil millóns a seis mil millóns. As boa noticia é que a taxa de crecemento baixou de 1.7% a 1.3% anual. A mala noticia é que a pesar do descenso na taxa de crecemento a poboación mundial crece en 75 millóns de persoas cada ano.

Agora, se este modesto 1.3% anual continuase, a poboación mundial crecería a unha densidade dunha persoa por metro cadrado na masa nas áreas non acuíferas da terra en só 780 anos e entón a masa de persoas equivalería á masa da Terra en só 2400 anos. Ben, podemos rirnos diso, sabemos que non poderá pasar, isto aparece nunha caricatura, o texto di ?desculpe señor, estou preparado para facer unha oferta atractiva polo seu metro cadrado?.

Hai unha lección moi profunda nesa caricatura. A lección é que unha taxa cero de crecemento en verdade vai pasar. Poderemos debater se nos gusta ou non o crecemento cero de poboación, pero pasará discutámolo ou non, gústenos ou non. É totalmente seguro que a xente non poderá vivir con tal densidade de poboación na superficie non acuífera da Terra. Entón as altas taxas de nacemento baixarán, as actualmente baixas taxas de mortaldade subirán ata que teñan exactamente o mesmo valor numérico. Isto será definitivamente nun tempo máis curto que algúns centos de anos. Preguntaranse entón que opcións hai dispoñibles para atacar o problema.

Na columna da esquerda enlisté algunhas das cousas que temos que impulsar se quixésemos incrementar a taxa de crecemento poboacional e empeorar o problema. Só miren a lista, cada cousa nela é tan sacra como a maternidade, hai inmigración, medicamento, saúde pública, sanidade. Todas apuntan ás metas humanas de descender as taxas de mortaldade, e iso é moi importante para min se é a miña propia taxa de mortaldade a que están diminuíndo. Entón debo de ter en conta que calquera cousa que contribúa a baixar as taxas de mortaldade empeora o problema de poboación.

Temos paz, lei e orde, agricultura científica que baixou a taxa de mortaldade atribuída á fame negra, o cal empeora o problema de poboación. Díxollenos que o límite de velocidade de 55mph salvou miles de vidas, o cal empeora o problema de poboación. O aire limpo tamén o empeora.

Agora nesta columna están algunhas das cousas que debemos impulsar se queremos diminuír a taxa de crecemento poboacional e así axudar a este problema. Ben, está a abstinencia, contracepción, aborto, familias pequenas, parar a inmigración, enfermidades, guerra, asasinatos, fame negra, accidentes. Fumar aumenta claramente as taxas de mortaldade, iso axudaranos a resolver o problema?

Recorden a nosa conclusión da caricatura dunha persoa por metro cadrado, concluímos que cero crecemento poboacional pasará. Poñamos esta conclusión noutros termos e digamos que a súa natureza obvia escollerá a lista da dereita e que non temos nada excepto estar preparados para vivir con calquera cousa que a natureza escolla desa lista da dereita. Ou podemos exercer a opción que está aberta a nós, e esa opción é escoller primeiro da lista dereita. Debemos atopar algo aí sobre o cal poidamos facer unha campaña. Alguén desexa promover a enfermidade? (risas da audiencia).

Actualmente temos a capacidade de facer guerras incribles Gustaríanlles máis asasinatos, fames negras ou accidentes? Ben, aquí podemos ver o dilema humano, cada cousa que vemos como boa empeora o problema de poboación, todo o que vemos como malo axuda a resolvelo. Aí hai un dilema se é que algunha vez hóuboo.

A única cuestión que queda é a educación, situarase na lista da esquerda ou a dereita? Tería que dicir que ata agora neste país a educación estivo na columna esquerda e fixo moi pouco para reducir a ignorancia do problema. Entón de onde empezamos? Ben, empecemos en Boulder Colorado, na miña cidade natal, aquí están as cifras dos censos de 1950, 1960 e 1970. Naquel período de vinte anos táxaa media de crecemento era de 6% anual. Con grandes esforzos foinos posible minorar un pouco devandito crecemento. Aí están as cifras do censo de 2000. Gustaríame preguntar á xente, empecemos con esas cifras de 2000 e sumemos 70 anos, unha lonxevidade humana, e preguntemos que taxa de crecemento necesitaría a poboación de Boulder nos seguintes setenta anos de maneira que ao final dese período a poboación de Boulder iguale á poboación actual de calquera das cidades máis grandes de Estados Unidos?

Boulder en setenta anos podería ser tan grande como Boston na actualidade se só crecésemos 2.58% ao ano. Se pensásemos que Detroit é un mellor modelo necesitariamos 3.25% anual. Recorden a cifra histórica de 6% anual. Se iso puidese continuar durante un tempo de vida a poboación de Boulder sería máis grande que a dos Angeles. E diríalles que non poden pór a poboación dos Angeles no val de Boulder, polo tanto é obvio, a poboación de Boulder deterase e a única pregunta é se seremos capaces de detela mentres haxa espazo ou esperaremos ata que todos esteamos asfixiándonos parede con parede.

De cando en vez a xente dime que unha cidade máis grande podería ser unha mellor cidade e teño que responder, ?espera un momento, fixemos ese experimento con anterioridade.? Non debemos preguntarnos cal sería o efecto de crecemento en Boulder porque o Boulder do mañá pode ser visto nos Angeles de hoxe, e polo prezo dun boleto de avión podemos viaxar ao futuro e ver exactamente como sería. Como sería? Aquí hai un encabezado interesante dos Angeles. (mostra a diapositiva), talvez isto teña algo que ver con este encabezado dos Angeles (mostra a diapositiva).

Como nos vai en Colorado? Ben, somos a capital do crecemento nos Estados Unidos e estamos orgullosos diso. O Rocky Mountain News prognostica que esperemos outro millón de persoas nos próximos 20 anos, e cales son as consecuencias de todo isto? Son totalmente predicibles e sen sorpresas, sabemos exactamente o que pasa cando amontoas máis xente nun área.

Como poderán imaxinar, o control de crecemento é moi controversial e atesouro a carta de onde veñen as seguintes citas. Esta carta foime escrita por un cidadán líder da súa comunidade. É un dos principais proponentes do crecemento controlado, crecemento controlado só significa crecemento. Este home escribe ?non teño ningunha obxección aos teus argumentos sobre crecemento exponencial; non creo que o argumento exponencial sexa válido a nivel local.?

Como poden ver, a aritmética non aplica en Boulder (risas da audiencia) teño que admitir que aquel home ten un grao académico da Universidade de Colorado; non é un grao en matemáticas, ciencia ou enxeñería. Moi ben, vexamos que pasa cando temos este tipo de crecemento sostido nun ambiente finito.

As bacterias crecen por duplicación. Unha bacteria divídese para crear dúas, esas divídense para crear catro, convértense en oito, dezaseis e así sucesivamente. Supoñamos que unha bacteria duplíquese cada minuto, que a pomos nunha botella baleira ás 11 da mañá e observamos que a botella está chea ao mediodía. Aí temos o noso caso do crecemento sostido ordinario, ten un tempo de duplicación dun minuto nun ambiente finito como a botella. Agora quero facerlles tres preguntas:

Número un, a que hora encheuse a botella á metade? Ben, crerán que foi ás 11:59, un minuto antes das 12, porque se duplican en número cada minuto.

Segunda pregunta, se fosen unha bacteria media nesa botella a que hora dar conta que se está esgotando o seu espazo? Botemos unha ollada ao último minuto na botella. Ás doce do día estaba chea, un minuto antes está medio chea, dous minutos antes ¼ menos que 1/8 que 1/16. Déixenme preguntar, 5 minutos antes das 12 cando a botella está chea ao 3% e o 97% do seu espazo está dispoñible para o seu desenvolvemento, cantos de vostedes se darían conta de que hai un problema?

Na controversia sobre crecemento en Boulder, fai algúns anos alguén escribiu ao xornal e dixo que non había problema co crecemento poboacional en Boulder porque segundo a persoa que escribiu a carta, temos quince veces máis espazo aberto do que utilizamos. Agora permítanme preguntar que hora era en Boulder cando o espazo aberto era quince veces a cantidade de espazo que xa foi utilizada? A resposta é 4 minutos antes das 12 no val de Boulder. Supoñamos que ás 11:58 algunha bacteria deuse conta que se lles acababa o espazo, entón lanzaron unha gran procura de botellas novas, onde finalmente atopan tres botellas novas. Ese é un descubrimento incrible, é tres veces a cantidade total de recursos que antes crían ter, agora teñen catro botellas, antes do seu descubrimento tiñan só unha. Seguramente isto daralles unha sociedade sustentable non?

Saben cal é a terceira pregunta? Por canto tempo pode continuar este crecemento como resultado deste magnífico descubrimento? Chequen as cifras, ás 12 unha botella chea, quedan tres mais, ás 12:01 hai dúas botellas cheas, quedan dúas máis e ás 12:02 as catro botellas están cheas. Non necesitan máis aritmética que esta para avaliar os argumentos absolutamente contraditorios que lemos e escoitado dos expertos que nos din nun amén que podemos seguir incrementando as nosas taxas de consumo de combustibles derivados de fósiles e no seguinte suspiro que non nos preocupemos, que sempre seremos capaces de descubrir novos recursos necesarios para satisfacer os requirimentos das nosas taxas de crecemento.

Fai algúns anos en Wáshington o noso secretario de enerxía comentou que na crise de enerxía temos un caso clásico de crecemento exponencial contra unha fonte finita. Agora vexamos algunhas destas fontes finitas. O traballo do Dr. M. King Hubbert expón un gráfica semi logarítmica da produción mundial de petróleo. Poden ver que as liñas mantivéronse rectas por 100 anos aproximadamente ata 1970, taxa de crecemento moi preto de 7% anual. É lóxico preguntar por canto tempo máis pode continuar ese 7%, a resposta está nos números desta táboa (mostra a diapositiva). Os números na liña de arriba dinnos que en 1973 a produción mundial de petróleo era de 20,000 millóns de barrís, a produción total en toda a historia 300,000 millóns, as reservas restantes, 1, 700,000 millóns.

Agora eses son datos, o resto desta táboa está calculado asumindo que o 7% histórico continuase nos anos subsecuentes a 1973 exactamente na forma que foi ata agora polos seguintes cen anos. De feito, o crecemento parou porque a OPEP subiu os seus prezos de petróleo polo que preguntamos que pasa agora? Supoñamos que decidimos manternos nesa curvas de crecemento de 7%, vaiamos atrás a 1981 nunha curva de 7%, o uso total en toda a historia sumaríase ata 500 millóns de barrís, as reservas restantes 1500 000 millóns. Nese punto as reservas restantes son tres veces o total de todo o que usamos na historia. Iso é unha reserva enorme, pero que hora será cando as reservas restantes sexan tres veces o total de todo o que se usou na historia? A resposta é 11:58.

Sabemos que con crecemento do 7%, o tempo de duplicación é 10 anos. Vaiamos de 1981 a 1991, para ese entón na curva de 7%, o uso total en toda a historia sería de 1000 millóns de millóns de barrís, habería outros 1000 millóns de millóns restantes. Nese punto o petróleo restante igualaría o total de todo o que usamos na historia da industria petroleira no planeta. Cento trinta anos de consumo de petróleo. Pensarán que é unha reserva enorme, pero que hora sería cando as reservas restantes igualen todo o que usamos na historia? A resposta é 11:59. Entón imos unha década máis ao comezo de século como hoxe mesmo, aí é cando o 7% terminaríase as reservas de petróleo do planeta.

Vexamos isto de xeito gráfico. Supoñamos que a área deste diminuto rectángulo representa todo o petróleo que usamos no planeta desde 1940, entón nesa década usamos este tanto que é o mesmo que todo o que se usou na historia ata ese entón. Na década dos 50 usamos este tanto, que iguala todo o que usaramos na historia. Na década dos 60 usamos este tanto que tamén iguala o total de todo o anteriormente usado. Aquí vemos gráficamente o que o presidente Carter díxonos, se ese 7% continuase durante todos os 70, 80 e 90 chegamos ao que lles estaba dicindo. Iso é todo o petróleo que hai.

Hai unha crenza bastante popular que di que se pos suficiente diñeiro en hoyos na terra sairía petróleo. Haberá descubrimentos de petróleo e seguramente descubrimentos importantes, pero teriamos que descubrir este tanto se quixésemos que ese 7% continuase durante 10 anos máis. Pregúntense cal sería o chance de que o petróleo descuberto despois do fin desta sesión sexa unha cantidade igual ao total do que tivemos coñecemento na historia. Pensen se todo ese novo petróleo sería suficiente para deixar que o crecemento histórico de 7% continuase por 10 anos máis. É interesante saber o que os expertos din.

Aquí hai unha entrevista na revista Estafe cun dos expertos en petróleo máis citados en Texas, preguntáronlle, que non moitos dos nosos xacementos máis grandes foron baleirados? O respondeu que ?aínda hai tanto petróleo nos Estados Unidos como o que foi producido.? Asumamos que el está no correcto que hora é? E a resposta é 11:59. lin moito do que estas persoas escribiron; non creo que teñan a mais mínima idea desta simple aritmética.

Na crise enerxética de fai 30 anos vimos moitos anuncios como este (mostra anuncio). Este é da Compañía Eléctrica Americana, é un pouco reconfortante por dicilo así, saber que non hai que preocuparse demasiado porque estamos parados na metade das reservas mundiais de petróleo en 500 anos. De onde veu esa cifra? Puido ter a súa orixe neste reporte ao Comité de Asuntos Interiores e Insulares do Senado dos Estados Unidos porque nese reporte atopamos este enunciado ?nos niveis actuais de produción e recuperación, espérase que estas reservas estadounidenses de carbón duren máis de 500 anos.?

Este é un dos argumentos máis perigosos. O é porque é verdade, pero non é o verdadeiro o que o volve perigoso senón que a xente tome a aseveración en partes, eles só din que o carbón durará 500 anos. Esquecen a frase coa que empezou o enunciado, que significan ?os niveis actuais?? quere dicir só se se manteñen a taxa cero de crecemento na produción de carbón.

Vexamos algúns números. No informe anual de enerxía publicado polo Departamento de Enerxía (DOE en inglés). Eles consideran isto como unha reserva basee demostrable nos Estados Unidos, ten unha nota ao pé que di que a metade das reservas basee demostrables estímanse ser recuperables. Non podes recuperar, extraer e usar 100% do carbón que hai aí. Polo tanto este número é realmente só a metade do mesmo. Volveremos a iso nun momento. O reporte dinos que en 1971 estabamos extraendo carbón a esta taxa, vinte anos despois á mesma taxa, sumamos eses dous números e a taxa de crecemento media de produción de carbón neses vinte anos é 2.86% anual. Polo tanto debemos preguntarnos, canto durará unha reserva se tes un crecemento sostido na taxa de consumo ata que se esgote por completo.

Mostrareilles a ecuación para obter o tempo no que se esgota. No primeiro ano da universidade aprendes a derivar esa ecuación, así que non pode ser moi difícil. Debe haber ducias de persoas neste país que tomaron cálculo no seu primeiro ano de universidade, ¡pero penso que esta ecuación é probablemente o segredo científico mellor gardado do século!

Agora mostrareilles por que se usan esta ecuación para calcular a esperanza de vida da reserva basee, por unha banda pensan que é recuperable por diferentes taxas sostidas de crecemento, atoparán que se devandita taxa é cero, a pequena estimación duraría 240 anos e a grande case 500 anos. Polo tanto aquel reporte ao Congreso estaba correcto. Pero vexan o que pasa se existe un crecemento sostido. Nos 60 o noso obxectivo nacional era alcanzar un crecemento de produción de carbón de 8% anual. Se esa meta puidésese alcanzar e manter, o carbón duraría entre 37 e 46 anos. O presidente Carter reduciu ese obxectivo á metade, esperando obter 4% anual, o cal de continuar fixese que o carbón durase de 59 a 75 anos. A media de 2.86% dos 20 anos recentes se continua, permitiría que o carbón dure entre 72 e 94 anos. Esa é a esperanza de vida dos nenos de hoxe. O único xeito na que chegariamos preto dos 500 anos antes citados sería facendo dúas cousas bastante improbables simultaneamente.

Número un, deben atopar a forma de usar o 100% do carbón que existe. Número dous, deben arranxarllas para manter unha taxa cero de crecemento na produción de carbón. Vexan as cifras, estes son os datos.

Nos 70 había gran preocupación sobre a enerxía. Pero esta desapareceu nos 80, aquelas preocupacións dos 70 ocasionaron que os expertos, xornalistas e científicos asegurasen aos estadounidenses que non había razón para preocuparse. Polo tanto, remontémonos ás promesas dos 70 para saber que esperar agora que a crise de enerxía está de volta.

O director da división de enerxía do Laboratorio Nacional de Oakridge dinos que tan caro sáenos importar petróleo cru, dicíndonos que debemos ter grandes incrementos no noso uso do carbón. Baixo estas circunstancias, el estima que as reservas de carbón de Estados Unidos son tan inmensas que poden durar un mínimo de tres anos, probablemente un máximo de mil anos. Acaban de ver os feitos, agora ven o que un experto dinos, que poden concluír? Houbo un especial televisivo en CBS sobre enerxía; o reporteiro dicía que as estimacións máis baixas indicaban que temos suficiente carbón para 200 anos e as máis altas para máis de mil anos. Vostedes viron os feitos e agora poden ver o que un xornalista dinos logo dun estudo coidadoso que poden concluír?

Na revista de Educación Química, na páxina de mestres de química en escolas preparatorias, nun artigo do equipo científico da revista, dinnos que as nosas reservas de carbón son enormes e dan unha cifra. Afirman que poden satisfacer as necesidades actuais de enerxía para os Estados Unidos por aproximadamente mil anos. Ben, fagamos unha división longa. Toman a cantidade de carbón que hai aí e divídena entre a taxa de consumo actual e dálles 180 anos. Agora, eles nunca mencionaron a taxa actual de consumo senón as necesidades actuais de enerxía para os Estados Unidos. O carbón prové a quinta parte, ao redor de 20% da enerxía que usamos neste país, polo tanto, se quixesen calcular por canto tempo esta cantidade de carbón pode satisfacer as necesidades actuais de enerxía dos Estados Unidos, terían que multiplicar esta denominación por 5. Cando o fan dálles 36 anos. Eles dixeron que aproximadamente mil anos. A revista Newsweek, nun tema de portada sobre enerxía, dixo que a taxas actuais de consumo temos suficiente carbón para 666.5 anos, o .5 refírese a que pensan que se lles vai a acabar en xullo no canto de xaneiro (risas da audiencia).

Se redondean esa cantidade e calculan aproximadamente 600 anos iso é o suficientemente cerca a 500 para estar coa incerteza sobre o noso coñecemento do tamaño das reservas. Con esta observación esa é unha afirmación razoable, pero isto levou a unha historia sobre como deberiamos ter un gran crecemento rápido no consumo de carbón. É obvio non? Se vostedes teñen o crecemento do que eles falan, este non duraría tanto como eles din cun crecemento cero. Eles nunca mencionan iso. Escribinlles unha carta longa, díxenlles que era unha mala representación bastante seria dar aos lectores a idea de que podemos ter todo ese crecemento do que eles falan e seguir tendo carbón por 600 anos. Contestáronme cunha carta moi linda que non tiña nada que ver co que eu intentei explicarlles.

Dei esta plática nunha preparatoria en Omaha, e logo da plática o mestre de física da escola achegóulleme e deume un folleto, preguntoume se o viu antes, contesteille que non e díxome que o vise, temos carbón saíndose polas nosas orellas, segundo a revista Forbes, unha prominente revista de negocios, os Estados Unidos teñen 437 mil millóns de toneladas de reservas de carbón. Ese é un bo número, equivalente a bastante BTU, ou é suficiente enerxía para ter 100 millóns de plantas xeradoras funcionando polos seguintes 800 anos aproximadamente. O profesor díxome que como pode ser certo iso, falamos dunha gran planta xeradora por cada dúas persoas nos Estados Unidos. Díxenlle que iso non podía ser certo, non ten sentido no absoluto. Fagamos unha división para ver que tolo é isto. Tomamos o carbón que eles din que hai, dividímolo entre a taxa actual de consumo, atopamos que non poderiamos mantelo por 800 anos e que apenas poderiamos ter 500 plantas eléctricas grandes, eles dixeron que sería suficiente para ter cen millóns desas plantas.

A revista Estafe dinos que debaixo das entradas ás minas de carbón dos Apalaches no val de Ohio e debaixo da franxa dispersa das minas do oeste hai xacementos de carbón o suficientemente ricos como para satisfacer as necesidades do país por séculos sen importar o crecemento no consumo de enerxía. Aquí vailles unha observación fundamental, nunca crean ningunha perdición sobre a esperanza de vida dun recurso non renovable ata que confirmen a predición repetindo o cálculo. No que concierne ao carbón debemos notar que entre máis optimistas sexan as predicións, máis grandes son as probabilidades de que sexan baseadas en aritméticas falsas ou nulas.

De novo, a revista Estafe di que as industrias da enerxía concuerdan que para alcanzar algunha forma de autosuficiencia enerxética os Estados Unidos deben extraer todo o carbón que poidan. Pensen niso por un momento, permítanme parafrasearlo, entre máis rápido consumamos os nosos recursos seremos máis autosuficientes. Non é iso o que din?

David Bower chama a isto a política de fortalecemento ata o esgotamento. Aquí hai un exemplo desta. William Simon, conselleiro de enerxía do presidente dos Estados Unidos, Simon di que deberiamos intentar perforar tantos hoyos como nos sexan posibles, extraer as reservas de petróleo probadas. Entre máis rápido podamos obter todo ese petróleo e utilizalo será mellor.

Vexamos a gráfica do Dr. Hubbert da produción de petróleo de 48 estados, esta é semi logarítmica. Aquí hai unha sección de liña recta de crecemento sostido, pero por un bo tempo a produción caeu debaixo da curva de crecemento ata os 70. É obvio que a diferenza entre ambas as curvas ten que ser compensada con importacións. Foi a principios de 1995 que lemos que 1994 foi o primeiro ano na historia do país no que tivemos que importar máis petróleo do que podemos extraer no noso territorio.

Preguntaranse se ten sentido imaxinar que podemos ter crecemento sostido cunha taxa de consumo dun recurso ata que se acabe por completo, despois a taxa de consumo caería abruptamente ata cero. Eu penso que non, non tería sentido. Ok, vostedes din por que nos molestariamos co cálculo deste tempo de expiración, a miña resposta é esta. Cada segmento da nosa sociedade, os nosos negocios, goberno, líderes políticos, ao nivel local, estatal, nacional, aspiran a manter unha sociedade na cal todas as medidas de consumo material crezan sostenidamente ano tras ano tras ano; un mundo sen fin.

Desde que iso é fundamental en todo o que facemos, debemos saber onde lévanos. Por unha banda debemos recoñecer que hai un mellor modelo e volver ao traballo máis recente do Dr. Hubbert. O graficó a taxa de consumo dos recursos que xa expiraran, o atopou que en efecto existe un período de crecemento sostido inicial e unha taxa de consumo. Pero despois a taxa chega a un máximo e volve baixar a en unha curva con forma simétrica de campá. Cando el fixo isto fai algúns anos e adecuouno á produción de petróleo estadounidense, atopou que para aquel entón estabamos xusto ata arriba; terminámonos a metade dos recursos, iso foi exactamente o que aquel experto de Texas que citara dixo.

Agora vexamos o que significa. Significa que desde agora a produción doméstica de petróleo só pode ir en descenso e así será sen importar o que digan en Wáshington DC.

Isto significa que podemos traballar duro e pór algunhas protuberancias na pendente da curva, verás que hai algunhas na parte ascendiente. O debate hoxe quéntase sobre perforar o refuxio da natureza do Artico. Vin que estiman atopar 3.2 miles de millóns de barrís de petróleo. 3.2 miles de millóns é a área daquel diminuto pedazo de terra; iso é menos dun ano de consumo nos Estados Unidos. Vexamos a curva deste xeito, a área do total da curva representa o recurso total nos Estados Unidos. Dividímolo en tres partes, aquí esta o petróleo extraído, xa o usamos, xa non está. Esta parte con raias verticais representa o petróleo que estamos perforando, que atopamos e estamos bombeando actualmente. A parte verde ao lado dereito é petróleo sen descubrir. Temos moitas boas formas de estimar canto petróleo hai sen descubrir. É o petróleo que temos que atopar se queremos cumprir coa curva a tempo. De cando en vez alguén me di, ti sabes, fai cen anos alguén fixo un cálculo e predixo que aos Estados Unidos esgotaríaselle o petróleo en 25 anos, o cálculo estaba mal, entón, polo tanto todos os cálculos están mal. Entendamos o que fixeron. Fai cen anos esta banda de petróleo descuberta estaba neste punto (sinala na diapositiva), todo o que fixeron foi dividir o petróleo descuberto entre a velocidade á que se consumía, o que deu 25 anos. Non tiñan idea de canto petróleo había sen descubrir. É obvio; hai que facer un cálculo novo cada vez que fas un novo achado. Non estamos preguntando canto vai durar o petróleo descuberto, estamos preguntando sobre o descuberto e o non descuberto, estamos falando do resto do petróleo. Que nos din as estimacións xeolóxicas estadounidenses respecto diso?

En 1984 calculouse que as reservas estadounidenses estimadas de xacementos sen descubrir e as reservas demostradas eran 36 anos a taxas actuais de produción ou 19 anos na ausencia de importacións. Cinco anos despois en 1989, eses 36 anos redúcense a 32, os 19 anos a 16. Polo tanto os números mantéñense mentres imos cara abaixo da man dereita da curva de Hubbert.

De cando en vez atopámonos a alguén que nos di que non debemos preocuparnos polo problema, que podemos solucionalo. Neste caso podemos resolvelo sementando millo, destilándoo en etanol e pondo a traballar todos os vehículos estadounidenses con etanol. Vexamos o que di, el afirma que a produción actual de etanol despraza 43.5 millóns de barrís de petróleo importados anualmente. Iso soa moi ben ata que o pensan. O primeiro que deben preguntarse, 45.5 millóns de barrís que fracción do consumo de automóbiles en Estados Unidos é esa? A resposta é 1%.

Terías que multiplicar a produción de millo dedicada ao etanol por un factor 100 para facer que os números véxanse ben. Non hai moita terra agrícola total nos Estados Unidos. Hai un problema máis grande. Necesítase diesel para arar a terra, plantar o millo, para fertilizalo, coidalo e cultivalo. Require máis enerxía destilalo, ao final obteñen un galón de etanol, pero serán afortunados se hai tanta enerxía no galón como a que foi requirida para producilo. En xeral é un perdedor, pero esta persoa di que non hai que preocuparse, podemos resolvelo desa forma.

En 1956 o Dr. Hubbert asistiu a unha convención de geólogos e enxeñeiros petroleiros. Díxolles que os seus cálculos facíano crer que a produción nacional de gas e petróleo alcanzaría o seu punto máximo entre 1966 e 1971, ninguén o tomou en serio. Vexamos o que pasou. Os datos son do Departamento de Enerxía (DOE). Aquí hai un crecemento sostido; aquí é 1956, cando o Dr. Hubbert fixo a súa análise. O dixo naquel entón que o punto máximo sería alcanzado entre 1966 e 1971. Aquí esta o punto máximo, 1970. Foi seguido por un descenso moi rápido. Entón o oleoduto de Alaska empezou a distribuír petróleo e houbo unha recuperación parcial. Esa produción chegou ao seu punto máximo e agora todo vai cara abaixo ao unísono no sector dereito da curva. E cando calculo na miña computadora os parámetros da curva, esa é a que máis se acomoda aos dato; de todo isto paréceme que consumimos ¾ do petróleo recuperable que hai no noso territorio e agora imos en descenso polo último 25% do algunha vez vasto recurso. Polo tanto debemos preguntarnos achega do petróleo mundial.

O Dr. Hubbert en 1974 predixo que o punto máximo de extracción mundial de petróleo ocorrería ao redor de 1995, vexamos o que pasou. Aquí temos os datos do DOE. Un longo período de crecemento sostido, aquí hai un gran descenso e aquí hai unha rápida recuperación, despois unha enorme caída e unha recuperación lenta. Estas caídas débense a un alza no prezo imposta pola OPEP. Está claro que aínda non nos atopamos por encima do punto máximo, entón cando vou axustarme á curva, necesito un pouco máis de información antes de poder facelo. Teño que ir á literatura xeolóxica e preguntar cal é a cantidade total de petróleo que atoparemos neste planeta. A cifra en consenso que ofrece a literatura é 2000 millóns de millóns de barrís. Esa cifra é bastante inexacta, para máis ou para menos probablemente 40-50%. Se o adecuo á curva, o punto máximo é este ano (2004), se asumo que hai 50% máis que o consenso o pico móvese a 2019. Se asumo que hai o dobre da cifra consensuada o punto máximo sería en 2030.

Polo tanto non importa como o recorten, na súa esperanza de vida verán o punto máis alto de produción de petróleo. Deberían preguntarse como será a vida cando a produción de petróleo estea en declive, a poboación mundial creza e a demanda per cápita de petróleo creza. Pensen niso.

No número de Marzo 1998 da revista Scientific American houbo un artigo importante de dous geólogos petroleiros reais que dixeron que ese punto máximo alcanzaríase antes de 2010. Polo que estamos todos na mesma situación. Ese artigo desatou moita discusión. Aquí hai un artigo da revista Fortune en novembro de 1999 falando sobre petróleo para sempre, onde vemos unha crítica á análise dos geólogos, este é dun profesor de economía en MIT proveniente dos Emiratos. Dixo que a análise dos geólogos é unha bobada, o petróleo nunca se acabará, nin en 10,000 anos. Vexamos o que está pasando.

Aquí temos dúas gráficas, nunha escala, temos aquí na gráfica de barras temos o descubrimento anual de petróleo. Noten que desde 1980 estivemos producindo case o dobre do que estamos atopando. viron, lido e escoitado afirmacións de doutores e persoas que non son de ciencia dicindo que temos recursos petroleiros máis grandes que os habidos na historia. Que raios están fumando?

Aquí hai outra perspectiva da produción mundial de petróleo, esta é per cápita. Esta é de litros diarios por persoa. Son dous litros, un litro é aproximadamente 1/4, entón dous litros son aproximadamente ½ galón. A curva superior asume que non houbo crecemento na poboación mundial desde 1920, que quedou en 1.8 miles de millóns de persoas. Esta é unha copia da curva anterior. A curva máis baixa usa a poboación mundial actual e atopan que cunha poboación crecente esta curva vaise máis e máis abaixo mentres se move cara á dereita. Noten que ese punto máximo é de 2.2 litros diarios por persoa en 1970. Agora baixa a 1.7 litros diarios por persoa, polo que podemos dicir que calquera día un de nós usa máis de 1.7 litros de petróleo directa ou indirectamente, estamos usando máis do que nos toca. Pensen o que iso significa.

Temos que preguntarnos acerca de novos descubrimentos. Hai unha discusión de fai once anos sobre o xacemento máis grande no Golfo de México, fai vinte anos estimábase que habían 700 millóns de barrís. Ese é moito petróleo, pero moito comparado con que? Naquel entón consumiamos 16.6 millóns de barrís de petróleo diariamente nos Estados Unidos. Dividan 16.6 entre 700 e descubrirán que ese achado alcanzaría para satisfacer as necesidades do país por 42 días.

Na primeira plana do Wall Street Journal lemos sobre o campo petroleiro de Hibernia na costa sur de Newfoundland. Por favor lean este enunciado do encabezado ?Agora durará cincuenta anos? isto dálles unha idea de de canta cantidade de petróleo hai aí, leamos a historia. ?O campo de Hibernia, un dos descubrimentos máis grandes de Norteamérica en décadas, producirá o seu primeiro petróleo a fin de ano. Polo menos 20 xacementos máis continuarán ofrecendo máis de mil millóns de barrís de cru de alta calidade provendo un fluxo estable de petróleo a moi pouca distancia dunha costa este sedienta de enerxía.?

Fagamos un pouco de aritmética. Tomemos a cantidade de petróleo que pensamos que hai aí, mil millóns de barrís. Naquel entón o consumo estadounidense crecera a 18 millóns de barrís diarios, dividan os 18 millóns entre un millón e atoparán que iso equivale ao consumo estadounidense de 56 días.

Que impresión tiveron daquel enunciado do encabezado do Wall Street Journal? A como pensan sobre isto, pensen sobre a definición do uso da terra na agricultura moderna: para converter petróleo en comida. E veremos o fin do petróleo.

O Dr. Hubbert testificou ante un comité do Congreso, díxolles que a fase exponencial do crecemento industrial que dominou as actividades humanas durante os dous últimos séculos está chegando ao final. Durante estes dous séculos de incesante crecemento industrial evolucionamos a unha cultura de crecemento exponencial. Diría que máis que unha cultura é a nosa relixión nacional, porque rendemos culto ao crecemento. Tomen calquera xornal, verán encabezados como este: ?O Estado prognostica crecemento robusto.?

Algunha vez escoitaron a un doutor diagnosticar cancro nun paciente e dicirlle que ten un cancro robusto? Non é só nos Estados Unidos onde temos esta terrible adicción, os xaponeses están tan afeitos ao crecemento que os economistas en Tokio normalmente falan de recesión cada que a taxa de crecemento é inferior ao 3%.

Que facemos entón?

En palabras de Winston Churchill, ?ás veces temos que facer o requirido.? Primeiro de nada como país temos que pensar seriamente sobre enerxía renovable. Para empezar debemos incrementar o financiamiento á investigación no desenvolvemento e difusión da enerxía renovable. Temos que educar a toda a nosa xente para que entenda a aritmética e consecuencias do crecemento, especialmente en termos de poboación e recursos finitos da Terra. Debemos educar á nosa xente para que recoñeza o feito de que o crecemento en termos de taxas de poboación e consumo de recursos non pode ser mantido. Cal é a primeira lei de sustentabilidad? escoitaron a miles de persoas falando sobre iso algunha vez dixéronlles a primeira lei? É esta: o crecemento de poboación ou nas taxas de consumo non poden ser sustentables. Iso é aritmética simple, pero ninguén lles dirá iso cando fale de sustentabilidad. Penso que é intelectualmente deshonesto falar sobre o salvar o medio ambiente, que é sustentabilidad, sen salientar o feito tan obvio de que parar o crecemento poboacional é unha condición necesaria para preservar o ambiente e a sustentabilidad.

Debemos educar á xente para ver a necesidade de analizar coidadosamente as alegacións do optimista tecnolóxico que nos asegura que a ciencia e tecnoloxía sempre serán capaces de resolver todos os nosos problemas de poboación, crecemento, alimentación, enerxía e recursos.

Un dos optimistas principais é o Dr. Julian Simon, quen foi profesor de economía e administración na Universidade de Illinois, e despois na de Maryland. Con respecto ao cobre, Simon escribiu que nunca se esgotará xa que este pódese facer con outros metais. Cartas ao editor xurdiron de todos lados recordándolle química elemental, pero el desdeñounos, ?non se preocupen? dixo ?se esta cuestión algunha vez chegase a ser importante poderemos facer cobre a partir doutros metais.?

Simon ten un libro publicado pola Universidade de Princeton. Nel escribe sobre o petróleo incluíndo biomasa e di, "Claramente que non hai límite significativo para este recurso fóra da enerxía solar. O considera que ata se o noso sol non chega a ser tan vasto como é, habería outros soles noutras partes. Ben, Simon ten razón, hai outros soles noutras partes, pero a pregunta é se basearían unha política pública na crenza de que se necesitásemos outro sol atoparemos o xeito de tomalo e incorporalo ao noso sistema solar. Non se poden rir disto, décadas antes da súa morte este home foi conselleiro político de confianza nos máis altos niveis de Wáshington DC. Bill Moyes entrevistou a Ivan Kasanof e preguntoulle que pasará coa idea da dignidade da especie humana se o crecemento de poboación continúa. Kasanof contestoulle que sería completamente destruída.

Gustaríame usar o que eu chamo a miña metáfora do baño. Se dúas persoas viven nun departamento e teñen dous baños, eles teñen liberdade de uso de baño. Poden ir cando queiran permanecer o tempo que gusten para calquera necesidade e todos cren na liberdade de uso de baño, debería de estar na Constitución. Pero se hai vinte persoas nun departamento con dous baños entón sen importar canto crean na liberdade de uso de baño esta non existiría. Terían que fixar horarios para cada persoa, tirar a porta cada que non poidan entrar e cousas polo estilo. Kasanof concluíu cunha das reflexións máis profundas que vexa en anos, el di que da mesma xeito, a democracia non pode sobrevivir á poboación. A dignidade humana non pode sobrevivir á poboación, conveniencia e necesidade tampouco. Mentres máis xente pomos no mundo, o valor da vida non só vai en declive, desaparece. Non importa se alguén morre, a máis persoas, menos asuntos de importancia individual. Polo tanto, entre as cousas máis cruciais que debemos recoñecer é que o crecemento de poboación é a causa inmediata de todas as nosas crises ambientais e de recursos.

Na última hora a poboación mundial incrementouse en 10 mil persoas e a poboación dos Estados Unidos creceu en 258 persoas. Para ter éxito con este experimento da vida human na Terra temos que entender as leis da natureza como as atopamos no estudo da ciencia e as matemáticas. Debemos recordar as palabras de Aldous Huxley, ?Os feitos non deixan de existir só porque sexan ignorados.? Debemos recordar as palabras de Eric Severson; o observou que a fonte principal dos problemas son as solucións. Isto é o que vemos diariamente, as solucións aos problemas só os empeoran. Debemos recordar a mensaxe desta caricatura ?pensar é molesto, dinos cousas que prefeririamos non saber.? Debemos recordar as palabras de Galileo; o dixo ?non me sinto obrigado a crer que o mesmo divos que nos dotou de sentido, razón e intelecto quere que nos esquezamos do seu uso.? Se existe unha mensaxe é este: non podemos deixar que outras persoas pensen por nós.

Fóra daquelas gráficas de petróleo, o que lles dixen non son predicións do futuro, só estou reportando datos e os resultados dunha aritmética moi simple. Eu dígolles con seguridade que estes datos, esta aritmética e máis importante, o noso nivel de entendemento das mesmas xogará un rol importante en forxar o noso futuro. Pero non tomen o que lles estou dicindo cegamente ou de xeito acrítica, debido á retórica ou calquera outra razón. Por favor, analicen os datos, revisen o meu aritmética, se atopan erros por favor fáganmo saber. Se non os atopan, espero que consideren isto moi seriamente.

Vostedes son importantes porque poden pensar. Se hai algo escaso no mundo de hoxe é xente disposta a pensar. Polo tanto temos un reto, poden pensar nalgún problema, en calquera escala, de microscópica a global, cuxas soluciones a longo prazo sexan de xeito demostrable asistidas, apoiadas ou sacadas adiante tendo poboacións máis grandes a nivel local, estatal, nacional ou global? Poden pensar nalgunha situación que mellore se concentramos máis persoas nas nosas cidades, pobos, estados, países ou neste planeta?

Terminarei con estas palabras do reverendo Martin Luther King Jr. quen dixo que a diferenza das pragas das épocas obscuras, as nosas enfermidades contemporáneas, que aínda non entendemos, a praga moderna de sobrepoblación pode resolverse con medios que descubrimos e recursos que posuímos. O que falta non é coñecemento da solución senón conciencia universal da gravidade do problema e a educación de miles de millóns que son as súas vítimas.

Polo tanto espero expor un caso razoable para o meu argumento inicial, onde penso que a debilidade máis grande da raza humana é a nosa incapacidade de entender esta aritmética tan simple.

Moitas, moitas grazas.


http://globalpublicmedia.com/

___________________